กลอน : กลอนลำอีสาน ทำนอง : ลำล่อง ประพันธ์โดย : บุญจันทร์ เพชรเมืองเลย (กลอนขึ้น) โอย…โอย…ละน้อ ละเสียงแคน ดังจ้าวขึ้น หมอลำกลอน ฟ้อนเกี้ยวคู่ จิตวิญญาณ เฮาซ้นอยู่ มาแต่ปู่ ย่าเฮาพุ้น เพิ่นลำไว้ กล่อมอีสาน แต่บูฮาน…..ละนา (เนื้อในกลอน) (บทที่ 1) อนิจจัง บ่เที่ยงแท้ ทุกข์ขัง อนัตตา สังขาร มีล่วงลา สู่คน โจกโลกฟ้า ภูมิปัญญา ของจริงแท้ มีสูแจ ยังมั่นเที่ยง เว้าเป็นเสียง ฮือจารไว้ เฮาได้ใช้ ทั่วอีสาน (บทที่ 2) ภาษาถิ่น พื้นบ้าน แต่บูฮาน มีมาโดน มาตั้งแต่ ขนคน ข้ามไทยลาว แต่คราวพุ้น มันบ่สูญ เสียเสี้ยง เว้าสำเนียง เสียงคือเก่า ยังแทนโต ข่อยกับเจ้า ผู้เฒ่าเว้า แฮ่งม่วนหู (บทที่ 3) มีแต่ปุ๊ แต่ปู้ ภูมิปัญญา ฮ่วมสืบสาน มูลมังพ่อ แม่บูฮาน อักษรธรรม เพิ่นจารไว้ ยามบุญงาน ท่านจึงได้ เอามาใช้ เทศน์ลำส่อง เป็นครรลอง ตามฮีต อดีตพุ้น แต่เก่าเดิม (บทที่ 4) บ่ทันโดน เฮาตื่มเริ่ม เติมแต่ง ฮ้อยภาษา เอาไทยน้อย เข้ามา จ่ายผญา สองน้องอ้าย ม่วนสะออน เอาฮ้าย เทิ่งเติมลาย เสียงแคนเป่า เกิดหมอลำ จำกลอนเว้า หมอแคนจ้าว หย่าวหยั่งคืน (บทที่ 5) ผู้เฒ่าฟัง ลำพื้น สะอื้นไห้ ตอนบทโศก ยามตลก โปกฮา ต่างพากัน หัวม่วนแท้ กลอนลำเกี้ยว กะบ่แพ้ งมจอกแหน๋ ซอกหาเต่า ซาวมือซ้วน ปั๊บเข้า ผู้ชายเว้า นี้แม่นขา (บทที่ 6) เหลียวขึ้นเบิ่ง ขี้ฟ้า ลอยลาลับ ลึปหลบแสง คือของเก่า เฮาแพง มีเปลี่ยนแปลง ไปกันได้ คือใบลาน จานกลอนไว้ สูญเสียไป เวลาผ่าน ไคแต่ คนอีสาน เฮียนเขียนอ่าน ท่องกลอนไว้ ต่อยอด ออกหน่อแนว (บทที่ 7) ปานเมืองแถน พุ้นแหล่ว เสียงแซวแซว ม่วนลำกลอน แม่นไผเห็น กะออนซอน ออนซอน ปานก่อนกี้ อีสานเฮา เดี๋ยวนี้ หมอลำมี ยังได้ม่วน ฝากลูกหลาน เฮาซ่อยพวน ทวนกลอนลำ หดน้ำไว้ ใบกิ่งก้าน แพร่ขยาย หลานหญิงชาย….. (กลอนลง) พี่น้องเอย |
งานวิชาการ > ผลงานประพันธ์กลอนลำ >